Makkak

Dit is een reactie op artikel: “Luchthaven experimenteert met nieuw veiligheidssysteem: passagiers worden gecheckt volgens herkomst. Brussels Airport gaat reizigers met ‘risicoprofiel’ strenger controleren.” (De Morgen, Woensdag 24 augustus 2011, pagina 9).

Zij kleeft foto’s van vier jaar geleden in een album. Ik wilde nog wel een jaar wachten. Het zijn de foto’s van onze huwelijksreis naar Mexico die als een film het trauma terug afspelen dat ik er aan overhield...

We zouden er twee weken bij vrienden van mijn ouders verblijven en de dag na de trouwerij vertrokken we. Het onheil meldde zich al aan bij de Amerikaanse douane waar ik – wellicht omwille van de Arabische afkomst, het blijft gokken - werd meegenomen (A moest buiten blijven) voor een laaghartige ondervraging. Door niets minder dan een onvervalste schoft. En zo zouden we er bij de terugreis aan de douane nóg twee tegenkomen, klonen van eenzelfde arrogant onvernuft.

Dit schreef ik in een stukje dat in De Bond verscheen. Dat de frustratie van toen nu een geïnstitutionaliseerd karakter dreigt te krijgen, doet mij kokhalzen: Brussels Airport experimenteert met een nieuw veiligheidssysteem waarbij passagiers worden gecheckt volgens herkomst.

Als halve makkak heb ik doorgaans weinig te klagen: Ik spreek zowel AN als Nederlands met haar op (West-Vlaams), ik heb een diploma klinische psychologie - geen vod uit een Arabische schurkenstaat waar ze achterstevoren schrijven, maar een heuse onderscheiding aan de UGent. Dat ik de leerstof, uitgezonderd enkele favoriete vakken, grotendeels uit mijn geheugen heb verbannen - als ik ze er al ooit heb ingeplant - wordt gelukkig niet als ontwaardingcriterium gezien. Bovendien betaal ik belastingen (het is te zeggen: ik krijg volgend jaar geld terug wegens een nieuwe verwarmingsketel).

Maar dat enkele bonobo’s aan de douane mijn mobiliteit onder hun curatele gaan plaatsen, is voor mij een vlucht te ver. Ik stel voor dat we dan ook negers weren, want die zie je niet goed genoeg, Tunesiërs, want die vatten spontaan vlam als ze wat kwaad worden, en alle Aziaten, omdat het altijd Japanners kunnen zijn en die zijn te radioactief voor lijnvluchten.

Veiligheid in de lucht is een gegronde reden om alle passagiers aan controle te onderwerpen. Wat ik weiger te begrijpen, is dat een deel van de wereldbevolking (zakenlui) nu het voorrecht zou krijgen om zich snel voort te bewegen (om dan na hun pensioen zeer mindfull  te onthaasten) en dat een ander deel daar een onevenredig hoge prijs voor betaalt. “Ongemak wordt afgewogen tegenover veiligheid”, heet het. Ik meen dat hier eerder ‘marginaliseren’ tegenover ‘faciliteren’ wordt geplaatst en dat is onaanvaardbaar, en nog niet eens omdat het op basis van afkomst of nationaliteit wordt gedaan.

Stel dat we in 2012 gaan bepalen dat ‘passagiers met een verhoogd risico op diabetes’ een gevaar vormen voor de veiligheid van ‘normale passagiers’. Dan zouden we de dikbuikigen onder ons aan een strengere controle kunnen onderwerpen, zeker als ze uit België komen waar de statistieken op dat vlak boekdelen spreken. Daar zullen wellicht ook wel “diplomaten of regeringsmagistraten”  (dixit Schouppe) tussen zitten want dat frequent gevlieg eindigt toch vaak op restaurant. Geen idee of meneer Schouppe in die categorie valt, maar als hij geen dikke buik heeft, moet hij dat eerst bewijzen en dan is er geen probleem. Denigrerend, niet?

Toen ik vorig jaar met nog een drietal andere makkaken uit de bus stapte aan de Rooseveltplaats, zei een kreng tegen een ander: “Ah, is ’t uitverkoop misschien?” Ik zakte bijna door de grond en toen ik een uurtje later aan het lesgeven was, leek het alsof er ‘allochtoon’ op mijn voorhoofd stond. Ik heb het later die dag gecheckt en het staat er inderdaad op, maar er staat nog zoveel meer op geschreven. Ik haat het wanneer mijn nationaliteit op een podium komt te staan en ik haat het nog meer als ik daar niet zelf over beslis, zoals in dit schrijven. Ik haat het wanneer mijn identiteit herleid wordt tot nationaliteit en ik weiger doorgaans om met een soort gecultiveerde, nationalistische ‘trots’ te reageren op xenofobie.

Maar om met een positief verhaal te eindigen: Ik heb het in dit schrijven enkel over het geplande experiment om reizigers met een ‘risicoprofiel’ strenger te controleren, en niet over de complexe migratie- en asielproblematiek. Of toch een beetje… Want op dezelfde pagina 9 waarop Schouppes idee staat, las ik in een ander artikel het volgende: “De tijd die het duurt om dezelfde afstand te overbruggen, beleef je op de terugweg vaak wel een kwart korter dan op de heenweg”. Als dat geen goed nieuws is voor illegalen en risicopassagiers!